Anneme kizardim; ayni onun gibi mi olacagim?
Posted by Nisan 16, 2011
11-12 yaslarindayim. Anneme kizmisim yine bir sebepten. O kadar ki hemen kendime bos bir defter buldum; ilerde cocuklarim olursa bunlari yapmayacagim diye bir baslik attim. Altina yazdim neye kizdigimi; ben “anne” olsam durumu nasil halledecegimi. Sonra bir dusundum ki, annem nasil olsa bu defteri bulup bunu okuyacak. Yazmadim bir daha. Aklimda tutmaya karar verdim. Hep ayni seyi derdi annem: “Bir gun anlarsin. Bir gun hak verirsin. Bir gun sen de benim gibi olursun.”
O kadar okuduktan sonra, birseyler yazma vakti geldi herhalde artik diye dusunuyorum. Geri donup baktigimda, bir konuda takildigimda ihtiyacim olacak buraya. Burasi, okuduklarimin, ogrendiklerimin, dogru ve yanlis bildiklerimin, sevdiklerimin, sevmediklerimin, deneyimlerimin, eglencemin, uzuntumun, kisaca anneligimin kagit ustundeki hali olsun istedim. Bildigini anlattikca daha iyi ogrenirmis ya insan.
Ayni annem gibi degil, istedigim gibi bir anne olabilme dilegiyle…
Lutfen beni aglatmayin!
Posted by Ocak 19, 2011
Sevgili anne ve baba,
Burada aglayarak yattigim yerde yanima gelmenizi bekliyorum. Neden gelmediginizi bilmiyorum ama cok yalniz hissediyorum.
Babannemin beni aglatmaniz gerektigini soyledigini duydum; bir sebepten benim icin iyiymis, boylece ikiniz de beni simartmamaniz gerektigine karar verdiniz.
Henuz karnimi doyurdum biliyorum ve simdi uyuma zamani ama ben kollarinizdayken kendimi cok guvende hissediyorum ve orada olmak istiyorum. Bedeniniz sicacik ve cok tatli kokuyorsunuz. Beni sikica tuttugunuzda kollarinizin arasinda guvendeyken, nefesinizin sakinlestirici ritmini ve kalp atislarinizi dinlerken uyumak cok kolay. Siz beni yukardan izlerken sevildigimi ve onemsendigimi hissediyorum. Fakat bu odada yalniz, uykumunun gelmesini beklerken cok mahzun hissediyorum.
Henuz hic bir kelimeyi soyleyemiyorum, o yuzden aglamaya basliyorum. Bu benim yardim isteyebildigim tek yontem; bunlar benim size ihtiyacim oldugunu soyleyebildigim yegane kelimelerim. Beni dinlediginiz zaman cok heyecanlaniyorum ama simdi neden beni dinlemediginizi bir turlu anlamiyorum.
Bu nedenle, beni kucaginiza almaniz icin sizi cagirmaya devam edecegim ama lutfen cabuk gelin. Korkarim daha fazla aglayamayacagim, vazgecmek uzereyim. Daha fazla aglamak icin cok yalniz hissediyorum ve hala geleceginizi ummak icin cok yoruldum. Bu odada kendimi iyice ihmal edilmis hissedecegim. Hic sevilmemis, terkedilmis, cok yalniz… Bu dogru olmayabilir ama burada gelin diye yalvarmaya devam ettikce ve aglamalarim cevapsiz kaldikca boyle hissediyorum.
Bir dahaki sefere, bu kadar uzun aglamamayi bilecegim. Duyasiniz diye bu kadar cok cabalamayacagim ve gelmeyeceginizi cabucak ogrenecegim. Ve belki de oyle bir gun gelecek ki hic aglamayacagim. O zamana kadar umrunuzda olmadigini ogrenmis ve ihtiyaclarimi size duyurmaya calismaktan vazgecmis olacagim. Umut etmeye devam etmeyecim ya da size uzgun oldugumda bana yardim edeceginize dair guvenmeyecegim. Babannem kendi kendimi yatistirabildigim icin cok gurur duyacak ama vazgecmenin neden iyi birsey oldugunu bilmiyorum. Belki bir gun anlarim.
Sonunda aglamak icin cok bitkin dustum ve uykuya daliyorum. Biraz garip nefes aliyorum; hala nefes alamayacakmisim gibi hissediyorum. Sanirim bu kadar uzun sure aglamamam gerektigini bilmeliydim. Bir dahaki sefere bilecegim.
Saygilar,
Bebeginiz
Anne Kus 